Na zoveel ouders te mogen begeleiden in hun transitie naar het ouderschap was het nu aan mij. Na 40 weken en 5 dagen zwangerschap kondigde de geboorte van onze dochter zich aan in de ochtend. Dat het een dochter zou worden, wisten we toen trouwens nog niet! Om 6u45 waren zowel mijn man, Maarten, als ik wakker geworden voor de wekker. We knuffelden elkaar en toen begonnen de eerste golvingen! Ze voelde al meteen iets sterker dan de harde buiken die ik tot dan toe had ervaren. Ik voelde nog een stukje slijmprop loskomen (de vorige dag verloor ik al het meeste) en ging in de douche staan. Daar braken mijn vliezen. Geen grote guts maar een klein, roze plasje vruchtwater. We waren enthousiast dat de geboorte zich aankondigde en belde onze vroedvrouw en doula. We begonnen rustig aan de dag met een ontbijtje en wandeling naar de bakker. Ondertussen bleven de golvingen komen maar ze waren nog niet heel sterk.
Om 11 uur arriveerde eerst onze doula Harriët en nadien onze vroedvrouw Nathalie. Nathalie vond geen parkeerplaats dus moesten we Maarten zijn mama vragen om haar parkingplekje, die was dus nadien de hele dag ongeduldig aan het afwachten om nieuws te krijgen. Ik wou graag dat de golvingen sterker werden zodat ze meer verandering te weeg zouden brengen. Ik zat op de bal te bouncen of hing mij over de schouders van wie het dichtste in de buurt stond zodra er een golving kwam. Als dat Maarten was, waren de golvingen duidelijk sterker! (Het liefdeshormoon is hetzelfde hormoon dat de baarmoeder doet samentrekken.)
Na een gezellige lunch met z’n vieren gingen Maarten en ik nog een klein wandelingetje maken in het park. Nu werden de golvingen wel echt een pak intenser! We gingen nog wat knuffelen in de slaapkamer en ook dit zorgde voor de nodige boost. Nu waren we echt in de actieve fase van het geboorteproces beland.
Onze vroedvrouw kwam af en toe de harttonen controleren en doula Harriët bakte een chocoladecake waardoor het huis heerlijk rook. Ik begon me meer en meer in een trance te bevinden en was volledig naar binnen gekeerd. Mijn tijdsbesef was ik ook kwijt. De tweede vroedvrouw kwam ook toe en installeerde zich aan de keukentafel. Maarten hielp me bij elke golving. Ik herinner me dat ze me telkens hielpen om lage tonen te maken in plaats van hoge, zodat ik mijn lichaam niet zou opspannen. Dat hielp enorm. Ze moedigden me ook aan om af en toe van houding te veranderen. Daar had ik niet altijd zin in maar het deed wel deugd eenmaal de onhandige positiewissel achter de rug was.
Ik bracht een tijdje in bad door, waar Maarten me een yoghurtje voederde om me extra energie te geven. Ik dronk ook van het speciale drankje dat ik vooraf gemaakt had. Tussendoor ging ik heel vaak naar het toilet om te plassen en dan waren Maarten en ik even met z’n tweetjes.
Er was maar één vaginaal onderzoek en dat gaf aan dat baby al erg laag zat. Toch duurde het nog een tijdje voor ik ook persdrang kreeg. Het deed wel deugd om al een klein beetje mee te duwen om de top van de golving. Het echte persen deed ik op mijn knieën terwijl ik over de zetel leunde. Zo kon ik me goed focussen want ik zag niemand. Het moment dat ik met mijn hand haar hoofdje voelde zal me altijd bijblijven! Toen pas leek het door te dringen dat er nu echt een kindje kwam, dat leek tot zover in het geboorteproces toch nog onwezenlijk. Niet veel later kwam ze dan ook effectief ter wereld, in de handen van Maarten en dan meteen op mijn borst. We namen samen de tijd om haar gezichtje te bestuderen en na een paar minuten dacht ik er pas aan om haar geslacht te bekijken, een meisje dus! We gingen in de zetel liggen en ze dronk goed van de borst.
De geboorte van de placenta en het hechten van de kleine scheur was nog even tanden bijten, ondertussen kon ik me wel afleiden door te kijken naar ons wondertje. Ze lag even bij haar papa en kwam dan terug bij mij. Ze had alles al ondergepoept. De navelstreng knipten we pas twee uur later door, toen de placenta al een tijdje geboren was. Zo was de overgang extra zacht voor haar.
Het was een fantastische ervaring waar ik mijn eigen kracht heb leren kennen. Ik heb nooit gedacht dat ik het niet meer zag zitten, ookal was ik wel heel erg moe en was het bij momenten super intens. De enige weg was erdoor. Ik ben ongelofelijk dankbaar voor de fantastische steun van Maarten, onze vroedvrouw Nathalie en doula Harriët, die steeds warmte en vertrouwen uitstraalde.
