Een mama die met haar partner de cursus Hypnobirthing volgde bij Sophie deelt het positieve geboorteverhaal van haar dochtertje met ons…
“Ik hoorde voor het eerst over hypnobirthing via een vriendin. Zij was pas bevallen en was laaiend enthousiast over de cursus hypnobirthing. Toegegeven, ik was sceptisch in het begin. Ik ben erg nuchter en hou helemaal niet van zweverige dingen, maar haar enthousiasme werkte aanstekelijk en ik besloot om het alsnog een kans te geven en wel om twee redenen:
Het was juist de no nonsens vriendin die de cursus hypnobirthing zo hevig aanprees en niet de yoga hippie vriendin, wat maakte dat ik benieuwd was naar het idee achter hypnobirthing. Eerlijk is eerlijk: ik had tal van vooroordelen. Te zweverig, te hippie, te weinig onderbouwd… noem maar op. Toch wou ik het een kans geven onder het mom ‘baadt het niet dan schaadt het niet’. Ik ben namelijk een controlefreak die op zichzelf terugvalt bij pijn of stress, maar er was niets om op terug te vallen… Ik wist ab-so-luut niet wat er mij te wachten stond. Het feit dat mensen steevast – bij voorkeur negatieve – verhalen over hun eigen bevalling of die van vrienden of kennissen delen als je zwanger bent, helpen ook niet.
De tweede reden was omdat we een warmere of persoonlijkere aanpak misten bij de prenatale lessen. Je krijgt een pak medische informatie, wat zeker nuttig is om dit als achtergrond mee te krijgen. Ik zeg als achtergrond, omdat we ook op onze honger bleven zitten. Het blijft eenrichtingsverkeer waarbij je veel informatie krijgt. Voor het stellen van persoonlijke vragen of bekommernissen was niet echt plaats. We misten vooral een ‘plan van aanpak’. Hoe gaan we dit laatste stukje avontuur aanpakken als koppel? We zochten vooral hier naar een eerste aanzet en een duwtje in de juiste richting met tips en tools voor het opstellen van een geboorteplan (zonder te weten dat dit bestond). Bovendien wou mijn man dolgraag deel uitmaken van het hele gebeuren, maar werd hij telkens wat aan de zijlijn gezet. Wat zijn rol kon zijn of hoe hij zich nuttig kon maken, komt amper aan bod. Terwijl een bevalling zoveel vlotter kan lopen als ook hij verantwoordelijkheden heeft in plaats van verplicht deel uit te maken van het decor.
Wij hebben de cursus hypnobirthing zo positief ervaren dat we het iedereen warm aanbevelen. Ik zeg wij omdat zowel ik als mijn man hier erg veel aan gehad hebben.
Ik als aanstaande mama om weer het positieve te zien aan een bevalling. Iets om naar uit te kijken, zeg maar en niet iets dat ‘moet’ om je kindje eindelijk te kunnen vastnemen. Dankzij de hypnobirthing durfde ik op mezelf te vertrouwen. Niet dat ik niet vertrouwde op mezelf, maar ik wou vooral op mijn hoofd vertrouwen. Ik was begonnen aan de cursus hypnobirhting om extra informatie te krijgen en een andere invalshoek te krijgen zodat ik op mijn hoofd zou kunnen vertrouwen dat bol ging staan van de informatie. Gek genoeg heb ik juist geleerd om mijn hoofd uit te zetten en enkel te vertrouwen op mijn lichaam. Voor mij persoonlijk , de eye opener van de volledige cursus. Dit gaf voor mij zoveel rust, het gewoon kunnen laten gebeuren en niet proberen de situatie om te buigen of te controleren.
Het gaf ons als koppel ook een vast moment om de bevalling of het aanstaande ouderschap te bespreken. Voor de cursus en na de cursus in de auto terwijl we naar huis reden. Het maakte dat we bewust tijd maakten om te praten over hoe we alles gingen aanpakken, maar evengoed over onze twijfels en zorgen.
Het geboorteplan dat we opstelden, zorgde ervoor dat ook mijn man concrete taken en verantwoordelijkheden had waardoor hij zich veel meer betrokken voelde. Hij wist wat hij moest doen, nl. onze voorkeuren bewaken en doorgeven aan de vroedvrouw, maar evengoed voldoende water aanbieden en niet vragen ‘heb je dorst?’.
Als ik er nu op terugkijk, mogen we trots zijn op hoe we de zaken hebben aangepakt, samen, als koppel. Zonder de cursus hypnobirthing had dit een volledig ander verhaal geweest.
Het toeval wou dat mijn man een examen had, de dag en uur dat Camille geboren is. Toen die nacht de weeën begonnen waren, was ik ervan overtuigd dat het louter wat buikkrampen waren. Ik wou hem vooral niet wakker maken of storen voor zoiets, want hij kon zijn slaap best gebruiken.
Rond 5 uur werd hij alsnog wakker van mijn ongedurigheid. Voor hem was het duidelijk: de weeën waren begonnen en het was tijd om richting het ziekenhuis te vertrekken. Ik wou vooral niet te vroeg in het ziekenhuis toekomen of erger nog: teruggestuurd worden. Ik besloot bijgevolg om het eerst nog wat in de douche uit te houden. Mijn man pakte zijn app erbij, want weeën tellen, was zijn taak. De buikkrampen waren om de 2 minuten en ik kon ook geen woord uitbrengen tijdens zo een ‘kramp’. Zijn boodschap was duidelijk. Ziekenhuis en wel NU.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis bleken we op 8 cm opening te zitten. Het maakte dat de vroedvrouw erg snel alles in gereedheid moest brengen. Ik kon mij op dat moment enkel focussen op de weeën en op niets anders, gelukkig hoefde dat ook niet. Mijn man regelde alles met de vroedvrouw en gaf haar alle nodige informatie. Ik was streptokokken positief, dus ik had antibiotica nodig en ik wou ook erg graag in bad bevallen, cruciale informatie want zo een bad vullen, duurt al gauw een halfuur. Dankzij mijn man heb ik een 1e dosis antibiotica gekregen én kon ik in bad bevallen. Ik had niet de kracht om hier zelf aan te denken, het was bovendien wissel van shift en we zaten al op 8 cm. Alles moest snel gaan. Terwijl de vroedvrouw alles in orde bracht en de briefing aan haar collega’s deed, had ik mijn man als steun om de weeën op te vangen. Hij wist wat hij moest doen. Tegendruk bieden, regelen wat er moest geregeld worden en zorgen dat ik correct ademde… De vroedvrouw vond dat hij het zo goed deed, dat ze hem de carrièreswitch als vroedman voorstelde. Ik voelde hem glunderen. Hij maakte geen deel uit van het decor.
Niet veel later was het tijd om in bad te kruipen. Heerlijk warm, lichten gedimd en ogen gesloten. De persfase was aangebroken en bij elke perswee duwde mijn man mij naar voren en trok me nadien terug naar achter. Iedereen had zijn plekje gevonden. 2 rustige vroedvrouwen die positief aanmoedigden, mijn man die me op mijn plaats hield in bad, de gynaecoloog die kalm aanstuurde. Het was bijna gezellig te noemen. Ik zat intussen rustig in mijn eigen bubbel, mijn eigen wereld en liet alles wat aan mij voorbijgaan. Mijn lichaam ging het wel regelen.
2 uur later, om 8u30 is Camille geboren. Exact op het uur dat mijn man examen had en na een knip. Ik had langer geperst dan gemiddeld, de gynaecoloog vreesde voor een slechte scheur en mijn krachten geraakten op. “of ik nog uit bad wou komen voor die knip?” Het antwoord was “neen”. De gynaecoloog maakte geen bezwaar en knipte onder water. Even later lag Camille rustig op mijn borst rond te kijken. Onze ervaring leek in het niets op wat ik van verhalen had gehoord, maar exact op wat ik tijdens de cursus hypnobirthing had gezien: een rustige, serene en zelfs leuke bevalling. Ik had het tot dan niet voor mogelijk gehouden.
De vroedvrouwen en gynaecoloog vonden het geweldig om zo een rustige bevalling te mogen bijstaan en waren benieuwd naar ons verhaal. Ik liet mijn man enthousiast over de cursus hypnobirthing vertellen en vroeg intussen of het ontbijt nog zou geserveerd worden. Ik had honger en had vooral waanzinnig veel zin in koffie.
De stagiaire werd door de gynaecoloog om koffie gestuurd en zo zijn we met koffie in de ene hand en baby in de andere hand begonnen aan ons nieuw leven als mama en papa.”
